er zijn teksten die je alleen kunt schrijven
als je –
laat ik zeggen
aan bepaalde voorwaarden
hebt voldaan
er zijn gesprekken die pas gevoerd
onderwerpen die pas aan de orde
zaken die pas daadwerkelijk van belang
dagen die pas afgesloten
en dan is er voortdurend dat
sluimerend gevoel van
schuld
om alles waar niet aan voldaan
wat niet aan de orde
niet voldoende
met te weinig aandacht
ruimte, liefde en begrip
als je er niet meer bent
is het dan rond en afgesloten
of nog even open als het al
was vanaf de eerste dag?
Een prachtige dichter zei eens:
“I was telling someone
that the path never ends
the path goes on and on”
mijlpalen staan langs de kant
niet om te laten zien waar de weg stopt
maar om haar in kleine stukjes
op te delen:
klaar
klaar
klaar
klaar klaar klaar
weer klaar
en weer
en weer
oneindig klaar
Mama ik ben klaar!
Een heerlijke schrijfster zei eens:
“nog maar tot dat punt
dan ben ik halverwege
nog maar tot dat punt
dan is dat af
maar telkens als ik kijk
hoe ver nog?
ben ik er al voorbij”
Soms komt de bevrediging
het moment van rust
pas als je
aan de ander overgeeft.
schrijven
of behang aftrekken tot de hoek
en dan verder en dan verder
en dan
ben ik er al voorbij?
dat blijdschap kan gaan over
zo iets kleins
één geest
één paar hersenen
één ademstreek over een arm
te weinig te weinig
maar tegelijkertijd
zo veel te veel